Kendine Aşık Şaşkınlara..

Her geçen zaman, tecrübe katıyor insana. Ve tecrübe, çoğu kez, insanın geçmişte yaşadığı/gördüğü/okuduğu ne varsa, onlarla yeniden karşılaştığında, onları yeniden anlamlandırmasına sebep oluyor..

Bu sabah, dün gece yaşadıklarımın etkisiyle, Paulo Coelho’nun Simyacı romanını tekrar okumak geldi içimden. Kitabı buldum, açtım kapağını ve yirmi yılı aşkın bir süre sonra başladım tekrar okumaya. Romanın giriş kısmında anlatılan bir hikaye var, kendi görüntüsüne vurgun bir delikanlının hikayesi.. Hikaye şöyle: Bir delikanlı, kendi görüntüsüne o kadar vurgunmuş ki, kendi görüntüsünü her gün bir gölün sularında seyretmeye gidiyormuş. Kendi görüntüsünü seyrederken günün birinde göle düşüp boğulmuş.. Bu hikaye, Simyacı’da anlatılsa da Oscar Wilde’ın bir kitabında geçiyormuş.. Hikayedeki, hergün suda kendi aksine bakan kendine aşık delikanlı gibi, kendine âşık metal yorgunu, cumhurbaşkanının tarif ettiği, kudreti kendinden menkul tipler var etrafta.. Hep kendilerinin dediği doğru olan, en iyiyi bilen, aynı anda ekonomist, aynı zamanda uluslararası ilişkiler uzmanı, aynı zamanda siyasi deha, ayni zamanda süper teolog bla bla.. Bu çapsızların da çoğu aslında, yürütece bindirilmiş altı aylık bebek gibiler de farkında değiller.. Sanıyorlar ki, bu koşmaları hep kendilerinin kabiliyeti.. Bir gün o yürüteç altlarından alındığında anlayacaklar varlıklarının karşılığını.. Değil koşmak, yürümek, ayakta kalamayacaklar.. Cumhurbaşkanı, bu gerçeğin farkında ve ısrarla uyarıyor bu tipleri ama hiç üstlerine alınmıyorlar. Hızla ve sürekli cama vuran ama camdan kayıp giden yağmur gibi hiç üstlerinde tutunamıyor bu sözler, kayıp gidiyor.. Çünkü o sonradan görme çapsızlar, kendilerine aşık ve sürekli “kendi zanlarındaki büyüklüklerini” başkalarının kendilerine hissettirmesini istiyorlar.. 

Her bulduğu su birikintisinde kendini görmek istiyen Oscar Wilde’ın romanındaki gibi, sahte suretlerinde boğulacaklar ve gerçeği ancak o zaman anlayacaklar..

Belli ki başka çare yok vesselam..