Akçay’da Bir Akşam Vakti..

Akşamın kendisi, esintiler aracılığıyla, çam ağaçlarının kokusunu denizle buluşturup, zamanı sanki yavaşlatıyor, hayatı dinginleştiriyor ve biraz da istemsizce kendimi karşıma alarak kendime sorduruyor: Nereye bu gidiş?!!

Sadece bir soru değil bu; içimde yankılanan bir çağrı gibi. Kalabalıktan, koşuşturmadan, kim olduğumu unuttuğum anlardan sonra kendime yönelttiğim o sessiz ama derin soru: Gerçekten nereye gidiyorum?

Akçay’ın serin akşamında bu ayet yankı buluyor kalbimde.

Ayaklarım kıyıda, ama zihnim bir yolculukta. Rüzgar konuşuyor, deniz fısıldıyor, dağlar susuyor.

Her şey bana bir şey anlatıyor.